Язлар җитсә, язлар матур кебек,
Алыштырды хәзер жәйләре.
Күңел анын матурлыгын тоя,
Әллә күңел өчен хәйләме.
Җәйләр җитеп, дөнья үзгәрә шул,
Уяналар бөтен чәчкәләр.
Күңелләре җилкенүен сизә,
Күп яшәгән олы яшьтәләр.
Җәй җылысы, тагы өмет бирә,
Булыр кебек алда гомерләр.
Алдагысын бары Ходай белә,
Күрәселәр аны күрерләр.
Картаясы килми, күңел көтә,
Җәйләр килеп тагын киткәнен.
Тагы беркат язмыш, көткәннәргә,
Матур мизгель бүләк иткәнен.
Еллар шулай, алар йөгерәләр,
Ашыкмаган чактакта күңелләр.
Йөрәк кенә ярсыгандай була,
Тибә башлагандай бүгеннән.
Матурлана бара кебек хәзер,
Җәйләр генә түгел, көннәре.
Күрәселәр, күрелмичә калмас,
Күп булсада инде күргәне.
Бик ямансу була күңелләрдә,
Якын кеше китсә мәңгегә.
Буйсынабыз язмыш агышына,
Сорау биреп булмый Тәңрегә.
Көтүләрнең файдалары булмый,
Үкенеүләр генә сакланыр.
Онытылмас, ләкин өйрәнелер,
Ялгыз кебек яшәү башланыр…
Искә төшөп, күңел яраланыр,
Әйтә алмый калган сүзләрдән.
Дога укып, әрвах рухына…
Яшьләр чыккан чакта күзләрдәр…
Хәтер бары берләштерә ала,
Яшәп киткән әби-бабалар…
Без яшибез бүген тормыш диеп,
Ә бездән соң, безнең балалар.
Буш сүзләрнең кирәгедә калмый,
Тормыш кабатланмый барыбер.
Хәтер дигән әйбер җуелмасын,
Туганнарның җирдә каны бер.
Буын белән, буын өзелмәсен,
Күпме генә сулар аксада.
Ул бәйләнеш, кеше күңелендә,
Хәтерләрдә бары саклана.