Къашкъаралып турагъан вакъти. Гюндюзню ялывуну орнуна астаракъ ахшамны салкъыны тюшдю.
Табият жанланды.
Оьсюмлюклер ва жан-жаныварлар юхугъа гетме гьазирленди.
Бары да якъны бийлеген увакъ жибинлер ахшамны къуршады.
Шо арада къарт Елпекчи юхуну алдында гиччи балалары-елпекчилер булан хабар башлады.
– Бырынгы Елпекчилер яшавну аслу гючю, агьамияты – гьар ким де оьзю яшавда тюз ёлну тапмакъ, елни герсетивчю гючюн тапмакъ борчу деп айтгъанлар.
Тек о яшавлукъ шартлагъа къарагъанда, яшавну аслу багьасы – ата-ананы япырагъыны тюбюнде.
Яш елпекчилер бир-бирине къарады.
– Уллуата, неге ата-ананы япыракъ тюбюнде, – деп сорады яшланы бириси.
– Заман гелсе оьзюгюз тюшюнежексиз, – деди къарт Елпекчи.
– Сиз бираз оьссегиз англажакъсыз, – деп ойлашды къарт.
– Яшлар, гъали геч болду. Юхлама ятыгъыз!
Къартны сёзлери гиччи елпекчини башындан чыкъмай. Юхусун табып болмай.
– Уллуата, айт хари, не гьакъда хабарынг. Тилеймен, не бола дагъы айтсанг! Терен гьакъылда экенге ошай хабарынг.
– Билмеймен, терен гьакъылдамы, сай гьакъылдамы, – дей къарт.
– Айтамысан? – деп енгилмей гиччи елпекчи.
– Яхшы, олай буса, тынгла, – деп, эснеп, астаракъ хабарын башлады къарт атай.
Тавну гёзел аркъасында елпекчилер. Яхшы амаллы болуп яралгъан олар, тазза гьавадан тойгъан, ананы сюювюнден тойгъан, гюнню исивюнден тойгъан.
Апрель айда, янгы къар ирип тайгъандокъ, о елпечкилер бири бирин теберип гюнге узатылып леззет алып оьсме башладылар.
Къыр жанлар, къушлар, гьатта оьтегенлер де олардан леззет ала эди. Елпекчилер гьар гюнден къуват алып сююнелер.
Гюнню йылы сыйпавундан тоюп, елпекчилер, гюнге къарап созулуп, оьзлени ачыкъ сари бёрклерин гиелер.
Гюн батывда, къалгъый туруп, гьар оьсюмлюкге, жан-жанываргъа яхшы гече, татли тюшлер ёрайлар.