«Ах чарых соох. Ӱлӱс ирееліг.
Аннаӊ пip дее кізі оспаан…»
М. Баинов
«Ах чарых соох. Ӱлӱс ирееліг.
Аннаӊ пip дее кізі оспаан…»
Мин дее ам постаӊ оол, мидееліг,
Ол сыыттыӊ кӧӧзіне аӊдаам!
Maғaa, Хан Тиӊізін пілбеенге,
Алғайы тоозылбас ах суун
Ачаанын хойытпаан чӱрееме,
Ӧкерзер ӧӧрлепче Хулун.
Амох, піле-тура ил-чирін,
Ханаттар пазыныӊ кӧйҷеен,
Тағ кистінеӊ сырбалҷаа иирін…
Кӱн город! – позына кістеен.
Хыро чолларынзар кӧстеенін
Пічиимніӊ сиилгені таптаай;
Олох ла Хыныстыӊ ӧртеенін
Сағал чох чиит табан алғаай!
Саӊай даа Сӧс халзын – кӧйеенеӊ!
Илбек Сымзырых – Пиг ползын!
Че соом туюх мағаа турзын:
«Ах чарых соох. Ӱлӱс ирееліг…»
Мағаа Поэт сыйлап пирген алғай:
«Кибелісчілер мариинда артығы ол – алғай!»
Че мин, тізең… араласпаам анда!
Ноға сыйлап пирген Поэт мағаа алғай?!
«Сылтаа пір ле полған, – тіпче, – Тадар – син не…»
Анаң чізе? Че ноға сӱлейке (кӱн – ӧтіре!) алғай?
«Сағаа ізес… Син чиитсің… Синде – хатығ хуйах…»
Чиит чӱрек! Мына, нооза, нимее кирек – алғай!
А минің зе хонғаным (ноға мыны кӧрбедің!)
Тіпче мағаа: «Сіліг, иптіг, чалбах, тирең алғай!»
Мин холға тутчадырбын хрустальымны – алғай…
Хан Тигірім парчанынаң амды ағаа толғай:
Полған на Сӧс – Сибдейни тамҷылаанынаң —
О, нинӌе хан-палығлар сорар ызых алғай!..