Читать Жалған

Әжеме арналады

Даламыз кең екен. Ұшы-қиыры жоқ сахара, жел, ойнап жүріп, жеңіл шөпті майыстырады. Биік мәңгі көгінде бұлт будақтайды, өз долы тоқтаусыз тасқындағы кескініне сүйсініп та жерінді байқап қарап, жазықтың үстінен жас сұлу ай туды, алыстан күңгірт таулар көрінеді. Қайда қарасаң да, далада өмірдің тынысы естіледі. Жер бетінің үстінде ақсұнқар шарықтайды, суда балық шалпылдап жүр, балдыр-балғын арасында тышқан іздеп, қарсақ жылтылдайды, шегірткелер түнгі әнің салып тұр. Жайлауда жылқылар кісініп бағылап жүр.

Бұл құлақ үшін игі дыбысты естіп, бала қуана айқалай қалды. Өзен адамдарға бағыттады, енді аман қалады. Кішкентай адам көрпеге оралған жүгінді, бала қалжыраған қолдан сусып шығып кетпес үшін, мықтылау ұстап алды. Жалаң жаралы аяқ қайта жолға шықты, жұмып алайын деген алғыр көзі әр қозғалды шығарып салады.

Жылы киіз пен бағанағы жаман түс туралы ойлап, ұл бала рақаттанып есінді. Түсінде жұлысып тұрған қасқырларды көрді. Тісі қалай ақсиды!.. Қорқап қалды. Анашым ше? Ал да, балам, қойларды бағып бар. Әлі күн де шыққан жоқ, ал ол мінекей. Өзендегі суды жалап, қойлар маңырайды. Үлкен жылы бөрік маңдайына жылжып түсті. Екпіндей оны көзінен алып тастап, бала табанын қытықтайтын қорқынышты сезді. Біреу жақындап тұр. Қасқыр ма? Әлде басқа дала тұрушы? Мүмкін, адам?..

Бірдеңе кішкене, лас, ұзын шашымен, биік ну шөптен шыға келді. Бала, оның құрдасы сияқты. Кішкене бақташы үндемей таңғалып тұра қалды.

Бала, ақсап, оған жақынырақ келді. Сол кезде ер бала оның қолындағы оралған көрпені көрді. Қашқын бұны оған үнсіз бере салды. Бақташы бала бағынып көрпені алды да, төмен қарап, аң-таң аузын ашып қалды. Бөпе. Оянып, сәби көрпесінде қыбыжықтай да жылай бастады. Оның бірдеме айтқанын күтіп, ұл бала қонағына қарады. Ол ше, ентігіп дем алып, бетінен шашын алып тастады. Қазір ғана бақташы бұл – қыз бала екендігін байқады.

Қараңғы тартқан жерін бояп, далаға жарық қаптап кетті. Қыз баланың алдында көлеңкесі түсті. Ол көкжиектен ақырын шығатын күнге қарай бұрылды.

Қыз бала теңселіп барып, кенет жығылып түсті. Ұл бала оны шынтағынан ұстап алды. Ақырында есін жинап алып, ол айғайлап жіберді:

– Энеке-е! Папа-а, тез, мұнда келіңдер!

– Мен оның жон терісін сойып аламын! Оны маған арқанмен сүйретіп әкеледі! Бұл Селсаяк өз сөздеріне жауап беруге үйренеді.

Бас иіп, Саткын ерсілі-қарсылы айғайлап жүретін, өз айқайынан одан әрі ашуланатын манапты үндемей тыңдап отырды. Әшекейлі жібекпен киінген саудагер абыржып аяғын астына басып отырды. Саткын бұл шудың айыпкерге табалап қарады. Дегенмен, манапқа ұнамайтын сөзді ысқыртайтын қыз туралы жаңалықтың оны солай дүрліктіретінін ол қалай біле алар еді?

– Жауызды есіркедім, туған баламдай ардақтап өсірдім, жаулардан аман сақтадым… Қамшы оған сабақ болады, ендігәрі беттемеу үшін терісін сүйегіне осып тіліп жіберуге әмір беремін… Сол жаққа баратын біреуді табыңдар!

– Менің әміршім, – қосылды Саткын, – маған баруға рұксат беріңізші. Мен бәрібір ана жаққа баратынмын. Мен Жылдызды білемін, сөйлесейін онымен. Оны жазаласаңыз, оның айтқаны тек одан әрі адуын болып кетеді. Ал мен оған сіздің ойыңызды аман-есен жеткіземін, ол сіз туралы өз пікірін өзгертеді де сізге құрметпен қара бастайды. Ал кейін адамдар басқарушымыз қандай ақкөңіл деп айта бастайды. Уәде беремін.