Ⴜიგნში ტაბულების სახით დახარისხებულია არქეოლოგიური გათრხრების დროს აღმოჩენილი წარმართული ხანის უძველესი ქართული წარწერები. Ⴀგრეთვე მოცემულია ქართული ეროვნული წარმართული კალენდრის და წელთაღრიცხვის მოკლე მიმოხილვა. Ⴃახასიათებულია ქართული ეროვნული წარმართული წელთაღრიცხვის ამოსავალი წერტილი და მის ფუძეზე შექმნილი ქართული Ⴃასაბამითის და ქართული Ⴕორონიკონის წელთაღრიცხვების სისტემები. Ⴀღწერილია თარიღების გამოთვლის ხერხები სხვადასხვა კალენდარულ სისტემებისთვის.
Ⴜიგნი გამართულია მთავრული ასოებით, რომლებითაც იწყება წერტილის შემდეგ ახალი წინადადება და აგრეთვე პირადი და საკუთარი სახელები. Ⴄს წესი მოქმედებს სხვა ევროპულ დამწერლობებში და ქართულშიც მე—19 საუკუნის მეორე ნახევრამდე ფართოდ იყო ხმარებაში.
Ⴕართული დამწერლობა წარმოიშვა უშუალოდ ფინიკიურისგან ძვ. წ. 412 წ. Ⴛვ. წ. 284 წლიდან კი Ⴔარნავაზ მეფის მიერ დამტკიცებულ კანონით ქართულ ენას და ქართულ დამწერლობას Ⴑაქართველოში აქვს სახელმწიფო სტატუსი.
Ⴃღეისათვის მოგვეპოვება ქართულწარწერიანი უძველესი 19 ძეგლი ძვ. წ. 1 ს-ან – ახ. წ. 4 ს-დე (370 წ.).
Ⴕართული დამწერლობის უძველესი ძეგლები
Ⴕვემოთ მოყვანილი ბოლო წარწერა შეიძლება ჩაითვალოს ნუსხურის (ან პირველადი ნუსხურის) უძველეს ნიმუშად. Ⴀმით კიდევ ერთხელ მართლდება Ⴋალონის თეორია ასომთავრულის, ნუსხურის და მხედრულის პარალელურ განვითარების თაობაზე!!!